Wim Boom is erin geslaagd om het ‘abonnement’ van Enrico van Egmond op de clubtitel te doorbreken. Een zege waarin het cijfer zes centraal stond en staat, want na zes clubtitels van Enrico achter elkaar pakte Wim zijn zesde clubkampioenschap bij Dierenkliniek Zuiderkaag Mach. Om een en ander in perspectief te plaatsen: Wim werd voor de eerste keer in het seizoen 1973-1974 kampioen bij onze club die destijds nog gewoon Magnus heette.
Onze nestor versloeg in de barrage over twee klassieke partijen, die nodig was omdat beide spelers na 35 ronden precies gelijk eindigden, de record clubkampioen met 2-0. De eerste partij was spectaculair: er kwam een Nooteboom op het bord waarbij de met zwart spelende 70-plusser uit Sint Maarten aantoonde niets aan stellingsgevoel ingeboet te hebben. In de tweede partij afgelopen vrijdag moest de regerend kampioen uit Anna Paulowna winnen, maar hij mishandelde de opening met zwart en verloor. Wim is, bezien over het gehele seizoen, wel de terechte kampioen geworden, want hij heeft het langst bovenaan gestaan.
De kickstart was voor nieuwkomer Colin Stolwijk, maar Wim nam de koppositie in ronde 3 over. Een nederlaag tegen Warner de Weerd maakte dat die de nieuwe koploper werd in ronde 7. In ronde 13 nam Wim het lijstaanvoerderschap weer over van Warner die simpelweg te weinig aanwezig was op de vrijdagavond om een rol te kunnen spelen in de titelstrijd.
Vanaf ronde 18 dienden zich twee andere ‘haviken’ aan die aasden op de clubbeker: de welbekende Enrico die na zijn traditionele slechte start langzaam was komen opstomen en Henk Bermon, een degelijke nieuwkomer. Wim wist nooit een grotere voorsprong te vergaren van een punt of 35 op dit duo, mede omdat Van Egmond in ronde 26 al het geluk van de wereld had toen hij een glad verloren stelling tegen David de Visser alsnog won.
Enrico putte vertrouwen uit de geste van Vrouwe Fortuna want een ronde later versloeg hij de koploper. Een ronde later nam hij zelfs een minieme voorsprong op Wim, terwijl ook Henk Bermon maar naderbij bleef sluipen. Het verschil tussen hem en het leidende duo bedroeg maar 10 tot 15 punten. In ronde 30 rekende Enrico hoogstpersoonlijk af met deze ‘dark horse’: hij versloeg Henk met zwart waardoor die het seizoen freewheelend kon uitspelen. De routinier wist dat het brons voor hem was maar meer zat er ook niet in. Niettemin een mooi debuut: een derde plaats in de competitie en een finaleplek in het bekertoernooi!
In een poging Enrico bij te benen nam Wim teveel risico in ronde 33 tegen David met een nul tot gevolg. De clubtitel leek beslist maar was dat toch niet, omdat Warner in de slotronde kwam opdagen. In een hoogstaande pot werd Enrico verslagen waardoor Wim, die won van Siem van der Vliet, alsnog langszij kwam. Na een lang en zwaar seizoen mochten de mannen in een ‘nacompetitie’ elkaar bevechten. Niet Enrico maar de oude vos uit Sint Maarten was het meest scherp en hongerig om met inmiddels zomerse temperaturen buiten nog een prijs binnen te slepen.