Vrijdag 28 juni floreerde hij nog op het naar hem vernoemde snelschaaktoernooi van de Schager schaakclub. Zondag overleed erelid Arno de Visser na een kort ziekbed op 94-jarige leeftijd. Hij drukte 57 jaar lang zijn positieve stempel op Magnus en ‘genoot’ van iedere nederlaag met als motto: ik heb m’n tegenstander vreugde gegeven en blij gemaakt. Ruim twee weken eerder nam mede-erelid Jaap Laporte afscheid van het leven. Hij hanteerde decennialang de voorzittershamer en zette de kwakkelende denksportclub na een gedwongen vertrek uit het Regiocentrum in de tachtiger jaren weer op de rails.
Bron: Noordhollands Dagblad
Ofschoon de oud-marineman al vijftien jaar lang niet meer in clubverband schaakte, droeg hij de Magnusmannen en -vrouwen nog steeds een warm hart toe. Als je Laporte in Schagen tegenkwam, diste hij steevast de mooiste verhalen op over die ‘goeie ouwe tijd’. Van de wekelijkse schaaksessies in zijn huiskamer met onder meer toenmalig voorzitter Rob Terrahe tot de gezellige derde helft op de wekelijkse donderdagavond, waarbij uitspraken zoals ‘Ik schrok me een krul in m’n l*l ‘ gretig aftrek vonden. Toen z’n schaaksterkte aanzienlijk afnam en hij merkte dat hij een dagje ouder werd, zei hij z’n lidmaatschap op.
Arno de Visser vestigde zich in 1967 in Barsingerhorn en meldde zich om wat sociale contacten te krijgen aan bij de dichtstbijzijnde schaakclub: Magnus. Hij ontpopte zich als een speler van kaliber met een aantrekkelijke speelstijl, die hem in Noord-Holland en ver daarbuiten bekend maakte. Hij zette met wilde stellingen het speelbord in brand. De registeraccountant verraste menig gerenommeerde schakers met de Sokolski-opening (b2-b4). Zelfs meesterschaker Karl Grund roemt in het voorwoord van zijn schaakboek Sokolski-Eroffnung 1.b2-b4 de bijdragen van de Schagenaar. De internationale schaakpers beoordeelde de door De Visser gespeelde en van eigen commentaar voorziene partijen zelfs als een belangrijke aanvulling op de tot dan toe bekende theorie van de afruilvariant. De journalisten zullen in dat kader niet de analyse van de partij op bladzijde 84 tussen De Visser en ondergetekende bedoeld hebben, die ik kansloos verloor.
De Visser speelde in de meesterklasse van het correspondentieschaken (zetten opsturen per brief) en behoorde tot de top van Nederland. Als hij de zetten in de enveloppen had gedaan, gaf hij zoon David een voorsprong en samen stormden ze dan richting postbus, waarbij hij angstaanjagende geluiden maakte. Het ging er om wie er als eerste bij de postbus kwam. Zijn een na grootste hobby laat zich raden: filatelie.
In 1974 startte hij als jeugdleider en begeleidde al snel meer dan honderd kinderen. Zijn fenomenale geheugen kwam hem daarbij goed van pas. Ook maakte hij met schaaklessen op scholen vele kinderen enthousiast voor de denksport.
In 1968, 1973, 1984, 1985, 1995, 1999 en 2001 eiste hij de clubtitel voor zich op. Vier keer nam hij de Bacchusbokaal als speler met de beste externe resultaten in ontvangst. De laatste keer in 2017 op 87-jarige leeftijd! En twee keer veroverde hij de clubtitel als beste snelschaker. In 1987 mocht hij zich ook Noordkopkampioen noemen. Vaak nam hij na afloop van zijn partij, ongeacht het resultaat, een glaasje rode port. Vanwege het beleefde schaakplezier!
Helaas bleef persoonlijk leed hem niet bespaard. Hij verloor zijn dochters Fiodna (23) en Kathinka (35). Door een indrukwekkende positieve vibe wist hij die verliezen goed te verwerken. Zo bracht hij met zijn partner Hanny als inspiratiebron de dichtbundel ‘Gewenst Geluk’ uit, waarin persoonlijke ervaringen de boventoon voeren. Daarin stelt hij zijn gedichten ter beschikking aan iedereen die iets voor een ander wil betekenen.
Met z’n fraaie operastem vlammen in operettekoor Thalia, de schaakstukken beroeren in een kingkong-T-shirt om tegenstanders te intimideren, als praeses de scepter zwaaien bij Magnus, bijna nooit negatief praten over anderen (“Hou het bij jezelf!”), heel extravert door het leven gaan door uren te praten en te lachen (al werd dat door z’n doofheid wel wat minder), tennissen tot hij erbij neervalt…op vele fronten zal De Visser gemist worden.
Begin september in het nieuwe schaakseizoen fietst hij niet meer statig, met kaarsrechte rug en pet naar zijn clublokaal. Het zal heel vreemd zijn!
JOS HENDRIKS
Mooi geschreven artikel Jos, we zullen Arno missen.