Magnusveste blijkt onneembaar

Zo rond half 11 laadden Ronald en ik zaterdagochtend de auto vol met borden, stukken en klokken. Voor het eerst in jaren mochten we namelijk een thuiswedstrijd spelen op zaterdag. Omdat onze tegenstanders van Texel komen kan dit vanwege de boottijden alleen op zaterdagmiddag. Speciaal voor deze gelegenheid leek het ons mooi om in het toepasselijke restaurant genaamd de Magnusveste te spelen. In het kleine maar gezellige restaurant hadden we vanaf 11 uur een ‘open dag’ gepland, maar de interesse daarvoor bleef helaas beperkt tot maar 1 persoon. Om 13.00 zou de belangrijke wedstrijd tegen En Passant aanvangen en ondertussen was het restaurant omgebouwd tot speelzaal. Er werd druk overleg gepleegd over de beste plekken en zelfs de lichtspotjes werden op de juiste manier op de borden gericht. Rond 1 uur waren bijna alle spelers binnen, er ontbraken echter nog 3 Texelaars. Toen zij een kwartier later en na enkele belletjes er nog niet waren besloten we maar te beginnen en moesten Enrico, Siem en Niels wachten op hun tegenstanders. Na bijna een uur spelen kwamen de drie Texelaars binnen. Zij schenen bij de Waldhoorn te staan… Met nog 54 minuten op de klok moesten zij proberen om de schade beperkt te houden. Ondertussen waren er al twee partijen vrijwel beslist. Wim Smit speelde op bord 7 Jaap de Wijk helemaal weg. Deze had een stuk geofferd tegen twee pionnen, maar Wim koerste zonder al te veel problemen naar een gewonnen stelling. Precies op het moment dat de laatkomers binnenwandelden had ikzelf zojuist een blunder gemaakt waardoor ik al na 15 zetten een stuk zou verliezen. Een hopeloze partij dus. Wel speelde ik nog even door, maar eigenlijk tegen beter weten in. Daardoor was ik ook niet als eerste klaar. Het eerste halfje kwam namelijk op naam van Niels die tegen de te laat gearriveerde Jaap Rommets (1881) snel genoegen nam met remise. Rommets had veel minder tijd, maar op papier is dit natuurlijk een keurige remise voor onze remisekoning. Niet lang daarna werden op de al eerder genoemde borden de stukken weer in de beginstelling gezet zodat de stand op 1,5-1,5 kwam.
Zodoende kon ik rustig rond kijken wat zich op de andere borden aan het voltrekken was. Mijn eerste conclusie was dat het wel aardig ging. Aart stond prima, Jos had met zwart zijn vertrouwde Hollands op het bord gekregen en leek een sterke aanval te hebben, Wim Boom zette Richter met de rug tegen de muur, Siem had een pionnetje geofferd voor een aanval en bij Enrico leek er niks aan de hand. Het enige dat zorgen baarde was dat Siem minder tijd had dan zijn tegenstander die begonnen was met een tijdsachterstand van 46 minuten. Zelf was ik overigens niet de enige toeschouwer. Er waren een aantal Magnus-leden, Peter Couwenhoven namens het NHD, maar ook onverwachte toeschouwers zoals de Helderse Tom Adriaanse en de voorzitter van Excelsior Frans Koopman die kwamen kijken naar deze strijd tegen degradatie. Zij zagen net als ik dat onze kansen stegen met de minuut. Aart had de touwtjes stevig in handen tegen de invallende Co van Heerwaarden. Hij won een kwaliteit en zijn enige probleem was de klok. Met nog minder dan 5 minuten op de klok wist hij echter het eindspel gedecideerd uit te spelen en toen van Heerwaarden ook nog eens zijn laatste strohalm (twee verbonden vrijpionnen) verspeelde kon Aart het punt bijtekenen. Niet veel later liet onze kopman zich (eindelijk) weer eens gelden. Met actief spel maakte hij het Al-Rawy op bord 1 erg lastig en toen Enrico binnen kwam vallen met al z’n stukken gaf Al-Rawy zich gewonnen. Er stond dus een comfortabele 3,5-1,5 op het scorebord en het zou een kwestie van tijd zijn dat we het winnende punt konden bijschrijven. Zelf dacht ik (met vrijwel alle toeschouwers) dat Jos door middel van een kwaliteitsoffer de winst zou kunnen pakken, alleen Enrico zag een variant waarbij Jos z’n toren zou offeren. Tot onze vreugde had Jos dezelfde gedachte en offerde resoluut een volle toren en vervolgens een kwaliteit. Zijn opponent de Best had echter goed gerekend dat hij dit tweede offer niet mocht aannemen en verdedigde met actieve zetten. Hierdoor stokte Jos’ aanval en nam de Best het initiatief over en won de partij. Na het eten moesten we (Wim, Aart, Enrico en ik) concluderen dat we het allemaal verkeerd hadden en dat beide offermogelijkheden niet goed waren, maar ja dat is wijsheid achteraf. Bij Siem ging het ook bergafwaarts. Hij stond inmiddels een stuk tegen een pion achter en probeerde tevergeefs nog wat uit te richten in het eindspel. Tegenstander Jaap Dros maakte helaas geen foutjes en dus moest Siem berusten in een nederlaag. Met een 3,5-3,5 op het bord mocht Wim dus voor de overwinning zorgen en dat leek ook wel te gaan lukken. Thomas Richter had (uit wanhoop?) een stuk tegen twee pionnen geofferd, maar kreeg daar niet veel spel voor terug. In een lastig eindspel met weinig tijd speelde Wim het geconcentreerd uit en zorgde tot grote vreugde van de omstanders ervoor dat we volgend jaar weer in de Eerste Klasse mogen spelen!
[Best_Wordpress_Gallery id=”1″ gal_title=”MAC1-En Passant”]