Bier en bloemen in Castricum

Vrijdag was zo’n dag die je niet snel zal vergeten. Het begon al ’s ochtends vroeg toen ik plots wakker werd van de klap die m’n wekker maakte toen de stroom uit viel (ja, luie studenten slapen graag uit). Ach, een stroomstorinkje komt wel vaker voor denk je dan, totdat je hoort dat heel Noord-Holland plat ligt en dat dit de grootste stroomstoring ooit is in Nederland. Toen het internet het weer deed nog even snel de teamgenoten mailen over de vertrektijd en alles lijkt goed te komen voor de wedstrijd tegen Castricum. Niet veel later mailde Jos echter met het droevige bericht dat zijn zwager en bekende Schagenees Jack Groenveld die nacht is overleden. Zo’n clubman als Jos is, zei hij erbij dat als er geen andere mogelijkheid was dat hij gewoon zou spelen, maar iedereen begreep dat we gewoon een invaller zouden bellen. Al snel had ik Jeroen bereid gevonden om in te vallen, zodat we toch nog met een goed team aan konden treden tegen de vermoedelijke kampioenen. Denk je dat alles geregeld is, mailt Marcel (die Wim Smit vervangt) die vanuit Utrecht naar Castricum moet komen, maar vanwege de treinchaos weleens wat later zou kunnen komen. Volgens de NS-site is er echter wel weer gewoon treinverkeer mogelijk richting het noorden, dus ik verwachtte niet al te veel problemen. Om 19.00 toch maar weer even bellen en helaas kwam Marcel tot de conclusie dat het wel eens heel lastig zou worden om op tijd in Castricum aanwezig te zijn. In allerijl Henk en Kerre bellen, maar zo op het laatste moment invallers krijgen is geen sinecure. Tja en wat doe je dan als wanhopige wedstrijdleider? Je kijkt je vader lief aan of die wellicht wil debuteren in het Eerste. De topscorer van het Vierde was met mij mee gereden naar de Vomar om bloemen mee te geven voor de aanstaande kampioenen en zou daarna doorrijden naar Anna-Paulowna waar ons Derde ook speelde en kampioen zou kunnen worden, maar deze plannen werden gewijzigd en zo konden we toch nog met een compleet achttal naar Castricum afreizen.

Stipt om 20.00 arriveerden we in Castricum en kon de wedstrijd aanvangen. Ronald werd na overleg met Enrico op bord 8 geposteerd waar hij met zwart mocht proberen de Castricumse wedstrijdleider Piet van Wonderen te verslaan. Donderdagavond had hij nog een keurige remise behaald tegen oud Magnus-lid Gabriël Pasma, dus wellicht zou er wel weer een stuntje in zitten. Helaas bleek die hoop tevergeefs, want binnen niet al te lange tijd stond van Wonderen al een dame voor. Ronald spartelde nog even door, maar van Wonderden speelde het simpel uit en vier zetten voordat het mat zou worden streek Ronald de vlag.
Op een aantal andere borden ging het op dat moment ook niet echt lekker. De andere invaller Jeroen speelde op bord 7 met wit een keurige Benoni, maar verslikte zich in het middenspel in een combinatie. Hij dacht dat hij nog wel wat compensatie had, maar ook de tijd bleek een vervelende vijand. Bij Aart leek het prima te gaan, totdat hij de combinatie ging zoeken. Wat er precies mis ging heb ik gemist, maar met een stuk minder in de slotstelling was duidelijk dat Aart iets over het hoofd had gezien. Mijn eigen partij ging volgens Enrico al mis in de opening. Met zwart tegen het Sämisch koos ik het verkeerde plan en kon mijn tegenstander Nico Kuys naar hartenlust aanvallen. Zelf creëerde ik helemaal niks waardoor ik met m’n rug tegen de muur moest verdedigen. Kuys offerde er op los, maar alle offers waren correct en zodoende moest ik ook berusten in een nederlaag. Ondertussen had ik gemist dat zowel Siem, Niels en Jeroen ook al klaar waren. De eerste twee speelde keurig remise tegen sterkere tegenstanders en zoals al eerder beschreven was Jeroens partij niet meer te winnen. De stand was dus al 5-1 voor Castricum en we moesten vrezen voor een grote nederlaag, ware het niet dat Wim en Enrico beiden in vorm zijn. Wim leek tegen Heleen van Arkel een lastige partij te spelen. Veel terugtrekkende bewegingen en een koning die op het eerste gezicht onveilig stond. Achteraf vertelde Wim dat hij zich de hele middag gewoon rustig heeft zitten voorbereiden en dat er volgens hem niks aan de hand was. Enrico speelde op bord 1 een typische Konings-Indiër tegen Robert van der Wal. Deze kreeg spel op de koningsvleugel en Enrico rukte op aan de damevleugel. Tegen het einde van de avond waren alle vier deze spelers hevig in tijdnood en was het een drukte van jewelste rondom de borden. Enrico won als eerste van de twee. De aanval van van der Wal leek gevaarlijker dan dat hij was, waardoor Enrico met een aantal actieve zetten beslissend voordeel kon bereiken. Dus was alleen Wim nog bezig in een zinderende ontknoping. Van Arkel had een stuk geofferd tegen een gevaarlijke vrijpion, maar Wim leek de overhand te krijgen en zelfs matmogelijkheden. In tijdnood is het echter gevaarlijk om veel risico’s te nemen en Wim dacht het eindspel ook wel te kunnen winnen. Die gedachte bleek de juiste, want door secuur spel (en wellicht een foutje van van Arkel) konden de stukken worden geruild en bleef er gewonnen eindspel over wat zelfs met minder dan een minuut wel te winnen viel. Door deze overwinning is Wim ook de topscorer geworden in onze klasse met een formidabele score van 6 uit 7 een TPR van maar liefst 2255.
Met deze uitslag kwam de stand toch nog op een draaglijke 5-3 nederlaag tegen het team dat met 13 uit 14 de uitgesproken kampioen van de Eerste Klasse A is geworden. De meegebrachte bloemetjes werden overhandigd en vervolgens konden we nog meegenieten van de feestvreugde en van het bier dat we kregen als dank voor onze geste.