Chica Chica heeft het echt bij mij gemaakt, al is het op een andere manier dan je denkt. Wulpse figuren, zwoele muziek, stevige drank en een ‘beso’ (kus) op de wangen of elders… Ja, het was me een kampioensfeest om te heugen… Althans, dat is wat het woord chica (meisje) bij mij oproept maar daarover later meer.
Eerst maar eens terug naar zaterdagmorgen 21 april. Je staat als speler van Mulder Optiek Magnus Anna Paulowna Chess (Mach) op en je weet dit wordt een bijzondere dag. Het kampioensfeest kan ons gewoon niet ontgaan. We hebben maar drie bordpunten nodig tegen Purmerend 2 en het eerste halfje was daarvoor al binnen geharkt in een vooruit gespeelde partij van Wim Boom. Die had zijn eigen versie van Chica Chica: een vervroegd kampioensfeest in de vorm van een jaar vooruit geregelde vakantie. Al weet ik uit eigen ervaring dat er bij Wim maar een Chica is en die heeft de broek stevig aan. Maar Alie is meer dan dat. Samen met Brenda (van Enrico) is het ook onze trouwste supporter, maar daarover ook later meer.
Terug naar die zaterdagmorgen. De zon schijnt uitbundig, het belooft een stralend feest te worden. Maar er zijn toch een paar minpunten. In de eerste plaats het ontbreken van Wim, maar ook onze teamcaptain Jos die met hetzelfde dilemma zat en er dus ook niet bij is. Da’s jammer, want hier hebben we een seizoen lang naar toegeleefd. Het is voor de bond toch eens zaak te kijken naar de data, want een ronde zo kort voor een vakantieperiode plannen is niet handig. Het is voor mij reden bijvoorbeeld de decemberronde regelmatig te moeten overslaan. Ook onze Richard ontbreekt door moverende redenen. Dat is ook jammer, want Richard was een zeer stabiele factor die een belangrijk aandeel in het kampioenschap heeft gehad. Hij is samen met Wim en Piet ongeslagen gebleven in ons team.
Ik probeer ondertussen mij rustig voor te bereiden op mijn partij. Even iets snel voor een klant regelen en dan een kopje koffie, krantje erbij en lekker relaxen. Maar dat laatste minpunt laat zich niet wegduwen. Hoezeer ik het ook probeer te onderdrukken, de prikkel in mijn keel wint het steeds. Zo gaat het al een paar dagen, maar er zit op deze zaterdag nog geen verbetering in. Ik voel mij warm maar bovenal geïrriteerd: ik hoor controle over mijn lichaam te hebben en niet andersom. Zeker niet voor zo’n mooie middag. Omdat er sinds een dag ook verhoging bij zit heb ik bij hoge uitzondering maar hulpmiddelen ingeschakeld: paar paracetamol erin en gaan met die banaan. Voor de zekerheid neem ik maar een korte broek en slippers mee voor mocht ik het echt te warm krijgen. Deze dag pakt simpelweg niemand van mij af. Het zegt genoeg dat voordat de partij begonnen is ik mij al omgekleed heb…
Wij zijn niet compleet maar de tegenstander, die nergens meer voor speelt, is dat ook niet. Dat wist ik al vooraf omdat Purmerend mijn oude cluppie is. Onder de invallers zit echter wel een hele zwakke broeder die door onze invaller, playing captain Niels Wijntjes, eenvoudig wordt opgebracht. Waardoor zijn opponent met een toren minder nog lang blijft doorspelen is een raadsel. Purmerend heeft met Romayn Brandsma en Vladimir Bartels echter ook zijn twee toptalenten meegenomen en die vertrekken flitsend uit de startblokken. Wim Smit verliest een pion tegen de twaalfjarige Bartels, Enrico van Egmond dreigt overlopen te worden door de elfjarige Romayn. Ook op andere borden gaat het niet echt lekker. Siem Roet staat een tikkeltje minder tegen Pim Jekel, topscorer van de afdeling. David de Visser komt een kwaliteit achter en verloren te staan tegen good old Perry Koopmans die echt op papier een stuk zwakker is dan onze puntenvisser. Ikzelf word gelijk vanuit de opening naar de keel gevlogen. Binnen tien zetten staat er een zwarte pion op e3… En ook Piet Peelen heeft het niet makkelijk. Zijn tegenstander heeft meer ruimte en aanknopingspunten op vooral de koningsvleugel. Piet verslindt zeeën van tijd…
Deze middag is echter al door het lot beschikt, de schaakgodin Caïssa wil ons de titel niet misgunnen. Siem houdt stand en stelt het halfje veilig. Enrico haalt zijn paard van stal en galoppeert door de witte stelling, waarbij hij her en der met de hoef wat omver tikt. De jonge Brandsma wordt tactisch dolgedraaid en moet uiteindelijk het halve huis inclusief zijn dame inleveren. En: onze Enrico wordt daarmee met een topscore van acht uit negen met Jekel topscorer van de promotieklasse! Om terug te keren naar de paardenterminologie: onze (hoef)Smit heeft voor dat pionnetje inmiddels stevig het ijzer om de nek van Bartels geplaatst. Die duikt noodgedwongen in de verdediging, maar kan de witte opmars op de damevleugel daarmee niet stoppen. En bij Daaf kiest zwart een verkeerd plekje voor zijn dame uit. Plots wordt het witte loperpaar in combinatie met een vrije d-pion zo sterk dat het gelijk uit is.
Ik heb ondertussen twee paracetamols verder de kans op flink voordeel met een pion meer gemist. In het eindspel met beiden twee torens en een loper draai ik bij mijn tegenstander de duimschroeven weer aan. Een pionoffer is kansrijk, al denk ik dat het eindspel ook dan objectief toch remise te houden moet zijn. Ik wil een loperzet doen die de weg naar voren voor mijn koning plaveit, maar zie er toch vanaf omdat er toch wat risico’s aan kleven. Dat klopt maar ik had net wat verder moeten rekenen. Nu wordt het remise.
Een half uur later heeft de tegenstander van Piet zich stuk gebeten op diens taaie verdediging. Felicitaties worden in ontvangst genomen. Nog niets over geschreven maar bij deze: het was de laatste wedstrijd in de promotieklasse. Die bestaat volgend seizoen niet meer. We hadden als club het initiatief genomen om een gezamenlijke slotronde te houden. Sfeervol, inspirerend maar toch ook het beeld van de stervende zwaan: vier teams waren er niet bij, een team kwam met zes man opdagen. Hoe mooi pakweg vijftig jaar (of is het nog veel meer?) de promotieklasse ook was, het beeld van deze middag geeft aan dat het inderdaad tijd voor iets nieuws is. Jammer voor de NHSB, jammer voor diegenen die er zoveel energie in gestoken hebben. Hulde voor onze Ronald Komen, onze arbiters Marcel Scholten en Sernin van de Krol en alle andere vrijwilligers die mee geholpen hebben om van de dag een succes te maken.
Tulpen worden ons in de hand gedrukt terwijl er in de speelzaal al volop opgeruimd wordt. Een kampioensbeker volgt. Dat het halve team al weg is om zich om te kleden voor het avondmaal of op vakantie is deert niemand iets. Geschiedenis is geschreven: Mulder Optiek Mach gaat voor het eerst in de geschiedenis landelijk spelen.
En alle onvolkomenheden van de middag, die worden door Chica Chica kort daarna weggemasseerd. Geen Mexicaanse schone maar een Mexicaans restaurant met een prima bediening en nog beter eten. Verse garnalen, biefstuk, kip, groenten en wat al niet meer voor weinig geld. Maar het is vooral het gezelschap dat de avond speciaal maakt. Dit is wat Mach anders maakt dan andere schaakverenigingen: geen mannenbolwerk, maar spelers met vrouwen aan tafel. Geen schunnige grappen derhalve maar geanimeerde gesprekken over van alles en nog wat. Alie is er niet, maar Brenda en de meeste andere spelersvrouwen wel. En weliswaar is er dit seizoen geen inspraak van de vrouwen geweest over de opstelling (ook uniek in Nederland) maar dat wordt komend seizoen wel anders, want de dames hebben plannen gesmeed om met de mannen de bijzondere schaakreis in de landelijke competitie te beleven. Busje huren, onze topvrijwilliger Ed Oostenbrug als chauffeur en gaan met die banaan. Of ze lang bij de wedstrijd blijven is te bezien, want het centrum van steden als Sneek, Zutphen en ga zo maar door lonkt. Niettemin, het is een prachtig vooruitzicht om ook op deze manier de toon te gaan zetten in schakend Nederland.
Het is inmiddels zondag. De hoest is grotendeels verdwenen, de koorts helemaal. Een dag te laat, maar what the hack: we zijn kampioen en de zon schijnt nog altijd! Dank Chica Chica!