Het schrijven van verslagen van de externe wedstrijden was jarenlang een van de belangrijkste dingen die men deed na afloop van de wedstrijd. Niet alleen om de clubgenoten op de hoogte te brengen, maar ook om nieuwsgierige bezoekers van andere clubs te faciliteren, en ook om zo een schrijvende geschiedenis van de club samen te stellen. Of het door de coronacrisis komt, door de vele nieuwe leden, of door het kwakkelende vorige seizoen weet ik niet, maar dat er veel minder verslagen worden gemaakt dan de afgelopen jaren is wel duidelijk. Ook ik heb als teamleider van twee teams (of drie als je het bekerteam ook meetelt) weinig daaraan bijgedragen dit seizoen. Daarom dacht ik dat het wel een mooie aanzet was voor alle andere spelers om zelf te beginnen en een overzicht te geven van het seizoen van het eerste NHSB-team
Sinds vorig seizoen spelen we in de NHSB-competitie onder de naam Noordkopcombinatie. Magnus en Anna Paulowna hebben al een aantal jaren een innige samenwerking, zowel intern als extern. Van MSC uit Den Helder speelden er al een aantal spelers bij ons mee in de KNSB-competitie, maar door dalende ledenaantallen in Den Helder en de grote niveauverschillen tussen de spelers daar leek het de clubs een goed idee om ook hier de samenwerking aan te gaan. In de basisopstelling hadden we dan ook een goede mix van Noordkoppers. Reinier, Richard en Evert namens MSC, Enrico vanuit Anna Paulowna, en David, Henk, Jos en ikzelf vanuit Schagen. Voorafgaand had ik gedacht dat een eventueel kampioenschap wel mogelijk zou kunnen zijn, maar dat het wel lastig zou worden aangezien Enrico had aangegeven alleen de thuiswedstrijden mee te kunnen doen.
In de eerste wedstrijd van het seizoen kregen we meteen een van de andere favorieten op bezoek in Schagen, namelijk Caïssa-Eenhoorn. Reinier en Jos konden er helaas niet bij zijn, maar dat mocht de pret niet drukken want met Wim en Edward hadden we goede invallers. Ondanks het verlies van Enrico tegen de Hoornse kopman van den Brink konden we door overwinningen van Henk, Evert, mijzelf en Edward (in vliegende tijdnood) de winst bijschrijven. Een hele mooie start van het seizoen die hoop bood voor de resterende wedstrijden.
In ronde twee mochten we het opnemen tegen het sympathieke team van Opening `64 in Sint Pancras. We werden al verwelkomd met een lekker stuk taart en de hele avond door bleef de sfeer in de speelzaal er goed inzitten. Helaas was het resultaat wat minder dan we hadden gehoopt. Waar het nog goed begon met overwinningen van Reinier, mijzelf en later ook Aart ging het op de andere borden bergafwaarts. Henk, Jos en Gijs hadden alle drie goede stellingen, maar wisten deze helaas niet af te maken. De altijd aanvallende spelers van Opening `64 kwamen hier goed weg en samen met twee remises voor David en Evert eindigde deze avond in een enigszins teleurstellend gelijkspel.
Nou was er niet meteen een man overboord, want op papier was Opening `64 een sterk team en kon er nog van alles gebeuren in de poule. Zoals later ook zou blijken kon iedereen van iedereen winnen namelijk. Zonder Richard, maar met Wim als invaller traden we in ronde drie thuis aan tegen KTV. Op papier waren we ook een stuk sterker, dus een overwinning lag in de lijn der verwachting. Helaas zou deze avond de meest dramatische van het seizoen blijken. Bij Enrico en Wim werd er nog gewonnen, maar op de borden 2 t/m 5 werden alle partijen verloren van op papier mindere tegenstanders. Een tegenvallende avond dus, waarbij de conclusie werd getrokken dat het kampioenschap bijna onmogelijk zou worden.
Met deze conclusie in het achterhoofd, of doordat het een uitwedstrijd op dinsdagavond betrof kreeg ik wel erg veel afmeldingen voor de volgende wedstrijd tegen de Waagtoren 2. Het leven van een teamleider gaat al niet over rozen, maar vijf invallers zoeken en dan ook een representatief team op de been brengen is helemaal een uitdaging. Gelukkig kreeg ik wat hulp van Niels, die suggereerde dat ik gebruik kon maken van het feit dat MSC hun clubavonden ook op dinsdag speelt dus dat er vanuit Den Helder ook wel wat invallers geregeld konden worden. Zo trok de Noordkopcombinatie deze avond met een meerderheid van Heldenaren naar Alkmaar toe. Zelf was ik er helaas ook niet bij, dus alles wat ik van de wedstrijd weet is dat we meteen al een punt cadeau kregen omdat zij geen acht borden konden vullen (wat ik merkwaardig vond voor een thuiswedstrijd van een club met bijna 100 leden), en dat er toch wat meer in had gezeten dan de uiteindelijke 4,5-3,5 nederlaag. Invallers Oscar en Hans begonnen goed tegen hun jonge tegenstanders, maar lieten zich uiteindelijk toch het kaas van het brood eten. Verder kwamen Henk, Reinier en Eric niet verder dan remise, dus was alleen de overwinning van Evert niet genoeg om ook hier punten te scoren. Als we de einstand van het seizoen bekijken zou met een iets sterkere bezetting en wat meer geluk, deze wedstrijd toch weleens beslissend kunnen zijn geweest voor onze kampioenskansen. Helaas is dat toch een beetje de koe in kont kijken, en was ik op dat moment al blij dat we acht spelers hadden die in Alkmaar onze eer wilden verdedigen.
In het nieuwe jaar zat er dus niks anders meer op dan zo goed mogelijk scoren en plezier halen uit de resterende wedstrijden. Eventjes schoot er nog door mijn hoofd dat het toch niet zo zou zijn dat het degradatiespook in zicht zou komen, maar gelukkig kwam aan dit angstbeeld al snel een einde door een schitterende overwinning op Purmerend.
Van tevoren had ik Purmerend verwacht als een van de grootste kanshebbers op het kampioenschap in onze poule. Met kopman Pieter Hopman in de gelederen, samen met een aantal 2000+ en 1900+ spelers leek dit dus ook een lastige wedstrijd te worden. Gelukkig was het team compleet, althans dat dacht ik op de ochtend van de wedstrijd. Helaas kon Richard door ziekte helaas niet meedoen en moest ik op het laatste moment op zoek naar een invaller. Om tactische redenen, en omdat hij er wel zin in had besloten we Bart op bord 1 tegen Hopman te plaatsen. Gelukkig trad ook Purmerend niet in zijn sterkste opstelling aan, waardoor de kansen gelijk op zouden kunnen gaan. Niets bleek echter minder waar, want door overwinningen van Enrico, Reinier, Henk, Jos en mijzelf, en twee halfjes van David en Evert scoorden we een ruime 6-2 overwinning. Ondanks het grote ratingverschil (bijna 1000 ELO-punten) wist zelfs Bart het nog lastig te maken tegen Hopman en was als laatste van de zaal klaar. Helaas kon hij het niet te bolwerken om mee te delen in de feestvreugde, maar beloofde een volgende keer met de witte stukken wel te winnen van de Purmerendse Internationaal Meester!
Nu het degradatiespook wel uit zicht was konden de we andere wedstrijden ‘freewheelen’ richting het einde van het seizoen. Natuurlijk moesten we wel onze sportieve plicht doen, en traden we dus gewoon met sterke opstellingen aan tegen de twee resterende tegenstanders. Allereerst tegen Vredeburg in Limmen.
Op hun website had ik al gelezen dat de interne competitie daar druk wordt bezocht, met vaak meer dan 10 bezette borden. Iets waar we in Schagen toch best een beetje jaloers op mogen zijn. Mijn verrassing bleek dan ook groot toen we al een kwartier bezig waren met de wedstrijd en de rest van de zaal nog bijna leeg was. Gelukkig was het de schijn die me bedroog, want zo rond half negen droop de rest van de interne spelers binnen en zo zaten we alsnog in een volle (en soms ietwat luide) zaal te spelen. De meeste van deze interne potten waren echter al veel eerder klaar dan onze wedstrijd, en werden gevolgd door een derde helft waar we eerlijk gezegd ook wel jaloers op mogen zijn. Sportief gezien bleek Vredeburg wel een maatje te klein voor ons team. Na vier snelle (tactische, of soms een beetje laffe) remises ging de wedstrijd al snel in ons voordeel. Edward en Henk stonden namelijk al een stuk beter en Enrico is, zoals wij weten, erg sterk in het afmaken van lastige, gelijk uitziende stellingen. Zo bleek het ook hier te gaan, Henk won een sterke partij, Edward maakte het (alweer) in tijdnood strak af, en Enrico wist z’n tegenstander zowaar verrassend mat te zetten met nog erg weinig stukken op het bord. Alleen Evert was toen nog bezig, maar die wist een remise-eindspel goed te verdedigen, al was het voor z’n tegenstander niet te verkroppen, dus die speelde tegen beter weten in nog veel te lang door. Uiteindelijk besloten ook zij tot remise en wonnen we met 5,5-2,5 deze match.
In de laatste wedstrijd van het seizoen mochten we het thuis opnemen tegen het team van En Passant uit Texel. Opvallend is dat dit seizoen ook twee van ‘onze’ spelers daar meespelen, namelijk Warner en Serkan. Serkan als invaller, en Warner als vaste kracht. Aan het begin van het seizoen had hij nog aangekondigd misschien niet mee te willen spelen tegen ons, aangezien dat toch een beetje voelt als broedermoord, maar omdat deze wedstrijd voor beide teams nergens meer over ging besloot hij toch mee te spelen. Op papier is En Passant ook een sterk team, maar had dit seizoen de nodige moeite om boven de degradatiestreep te blijven. Gelukkig hadden zij zich al veilig gespeeld door te winnen van Purmerend, zodat we volgend seizoen weer mogen hopen op een uitwedstrijd, want de uitjes naar Texel blijven toch altijd wel mooie schaakervaring. De wedstrijd zelf was een van de spannendste van het jaar. Evert en ik wonnen heel snel (ikzelf al in 15 zetten), Reinier en Jos maakten daarna remise, en David verloor in een wilde partij van Warner. Aart leek lange tijd goed tot gewonnen te staan, maar wist in tijdnood niet de goede voorzetting te vinden en verloor. Zo stond het 3-3 en leken we af te stevenen op een verdiend gelijkspel. Henk stond namelijk twee pionnen achter in een toreneindspel, maar Enrico stond een stuk sterker tegen Jan Willem Duijzer. Beide partijen kregen echter een andere uitslag dan ik had verwacht. Henk die vocht zich namelijk knap terug in de wedstrijd, en maakte gebruik van het feit dat z’n tegenstander wel erg veel tijd nam. Hij creëerde zelf een vrijpion, en terwijl ik stond te noteren bij Enrico werd mij gezegd dat hij gewonnen had. Hoe precies is mij nog steeds een raadsel, maar feit is dat Enrico alleen nog maar een halfje hoefde te pakken om de match te winnen. In tijdnood speelden beide spelers echter gewoon stug door, en Enrico leek ook wel ergens de winst te hebben gemist, maar moest aan het einde nog zo erg oppassen op de vrijpion van z’n tegenstander dat hij in remise door eeuwig schaak moest berusten. Zo wonnen we de laatste wedstrijd van het seizoen met 4,5-3,5 en eindigden op een verdiende tweede plaats in de poule.
Winnaar werd het team van Caïssa-Eenhoorn dat na de wedstrijd tegen ons alleen nog een matchpunt liet liggen tegen Purmerend. Zoals al is opgemerkt in de verslagen van een andere club in de poule kreeg het team wel wat versterking met de invallers die ze gebruikten, maar wat geheel volgens de regels was. In de afgelopen seizoenen deden wijzelf ook niks anders, namelijk door toppers zoals Colin en Kevin mee te laten spelen als het ons uitkwam. Opvallend is dat het team van KTV is gedegradeerd, ondanks dat zij wisten te winnen van ons, en van de nummer drie in de poule, namelijk de Waagtoren 2. Hieruit blijkt ook wel dat in deze poule iedereen van iedereen kon winnen waardoor de stand alle kanten op kon gaan. Met een beetje meer geluk hadden wij dit seizoen ook mee kunnen strijden om de titel, maar helaas viel het kwartje net de verkeerde kant op. Wel was ik blij dat ik in de meeste wedstrijden over een groot deel van de teamleden kon beschikken, wat in de vorige seizoenen weleens lastiger was. Ook was de bereidheid om in te vallen erg groot, en werd er ook goed gescoord door de invallers. Edward wist maar liefst 2,5 uit 3 te scoren en Wim 1,5 uit 2. Topscorers werden Evert en ikzelf met allebei 4,5 punt. Tevreden kijk ik dus terug op dit seizoen waarin we goede wedstrijden hebben gespeeld en waarin de waarde van de Noordkopcombinatie zich weer duidelijk liet zien! Alle uitslagen en de eindstand zijn hier te vinden: https://www.magnusschaak.nl/m-a-c-n1/